وی در پاسخ به این سؤال که اما در بین عموم مردم تصور این است که پزشکان کشور در ایران نیز درآمد بسیار خوبی دارند و بهتر از دیگر اقشار جامعه زندگی می‌کنند، توضیح داد: «آنها فقط حدود ١٠ درصد از جامعه پزشکی هستند و آن‌هم به دلیل سواد بسیار، سختی و زحمت فراوانی است که در زندگی خود کشیده‌اند و آن‌هم در تهران و مراکز استان‌ها، اما ٧٠ درصد پزشکان کشور پزشک عمومی هستند که به‌راحتی نمی‌توانند مخارج خود را تأمین کنند. پزشکان داخلی، عفونی، اطفال و… بسیاری در تنگنا قرار دارند و حال وقتی نگاه به فهرست پزشکان بهترین بیمارستان‌های آمریکا یا کانادا می‌اندازید می‌بینید بهترین پزشکان آنان، ایرانی هستند زیراکه پزشکان ایرانی بسیار کارآزموده هستند، از همان دوران دانشجویی مستقیم با بیمار در ارتباطند و پزشکان حاذقی بار می‌آیند و بهترین جراحی‌ها در ایران انجام می‌شود». به گفته وی که مسئولیت بخش نظارت و صدور پرونده‌های پزشکی در سازمان پزشکی نیز برعهده اوست، در سال، سه هزار پزشک در کشور تربیت می‌شوند و با توجه به آمارها و اقداماتی که تاکنون انجام شده انتظار می‌رود از سال ١٣٥٨ تاکنون تعداد ٣٠٠ هزار پزشک در کشور وجود داشته باشد، اما فقط حدود ١٧٠ هزار پزشک در کشور باقی مانده‌اند. به این معنی که از بیش از صد هزار پزشک ایرانی خبری در دست نیست و این افراد مانند آن ٢٥هزار فارغ‌التحصیل یا برای گرفتن مجوز به سازمان نظام پزشکی مراجعه نکردند یا از کشور یا از گردونه سیستم پزشکی کشور در این ٣٨ سال خارج شده‌اند. این در حالی است که به گفته دکتر خسرونیا، هر دانشجوی پزشکی تا مقطع پزشکی عمومی هزینه‌ای بالغ بر یک میلیارد تومان برای دولت دارد و با توجه به اینکه هر دانشکده علوم پزشکی نیازمند داشتن یک بیمارستان در نزدیکی خود، آزمایشگاه مناسب و از این دست موارد دارد، حال باید پرسید تربیت پزشکان متخصص هزینه‌ای بیشتر از یک‌میلیارد تومان؛ چه به صورت مستقیم و چه به صورت غیرمستقیم برای کشور ایجاد می‌کند.
١٢هزار و ٢٦٩ دانشجوی ایرانی در آمریکا
کشور آمریکا علاوه بر آماری که در ارتباط با اشتغال پزشکان متولد ایران و دیگر در این کشور منتشر کرده است، از میزبانی بیش از ٤,١ میلیون دانشجوی خارجی نیز خبر داده است. براساس گزارشی که خبرگزاری ایسنا دراین‌باره منتشر کرده ایران رتبه یازدهم را دارد. براساس آنچه در این گزارش آمده است به استناد آمار نهادهای معتبر بین‌المللی ایران با داشتن ١٢ هزار و ٢٦٩ دانشجو در آمریکا، رتبه ١١ ارسال‌کننده دانشجو به آمریکا را به خود اختصاص داده است.
مهم‌ترین مسئله‌ای که عمدتا در بحث علاقه به مهاجرت عنوان می‌شود این است که اگر این مهاجرت به‌صورت مهاجرت تحصیلی یا شغلی باشد، به دلیل اطمینان نداشتن از شرایط شغلی و تحصیلی آینده فرد در وطن خود است، به‌همین‌دلیل آمریکا، کشورهای توسعه‌یافته اروپایی مانند نروژ، استرالیا و کانادا از اولین کشورهایی هستند که به‌دلیل مهاجرپذیربودن خود شرایطی را برای ورود دانشجویان و پذیرش در دانشگاه‌ها و جایگاه‌های شغلی خود فراهم کرده‌اند؛ به‌طوری‌که «سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه» (OECD) در سال ٢٠١٤ از تحول افزایش ناگهانی مهاجرت دانشجویان به کشورهای عضو این نهاد خبر داد و اعلام کرد از سال ٢٠١٢ که در جهان بیش از ٤,٥ میلیون دانشجو برای ادامه تحصیل در کشوری به‌جز وطن خود مشغول به تحصیل شدند، این موج خروج از وطن برای تحصیل در کشورهای دیگر بیشتر شده است. استرالیا، اتریش، لوگزامبورگ، نیوزیلند، سوئیس و بریتانیا بیشتر این دانشجویان را در کشورهای خود پذیرفته‌اند و ٥٢ درصد از این دانشجویان از چین، هند و کره بوده‌اند. این کشورها دربرگیرنده بیشترین جمعیت کشورهای جهان نیز هستند و این روند تغییرات جمعیتی دانشجویان همچنان ادامه دارد و ایران عمدتا در پژوهش‌های بین‌المللی و سازمان‌های عضو به‌دلیل دقیق‌نبودن آمارها، قابل مقایسه در سطح آمارهای مشخص‌شده جهانی نیست و عمدتا خارج از این آمارها و با توجه به شواهد، اظهارنظرهایی صورت می‌گیرد.
برهمین‌اساس، خبرگزاری ایسنا گزارشی از «سازمان همکاری‌های اقتصادی و توسعه» (OECD) منتشر کرده است که بر اساس گزارش‌های معتبر بین‌المللی با موضوع مهاجرت و جابه‌جایی بین‌المللی افراد تحصیل‌کرده، داده‌ها و روندهای کلان مهاجرت در سطح دنیا حاکی از افزایش دو برابری مجموع مهاجرین از سال ٢٠٠٠ تا ٢٠١٠ است. به‌گونه‌ای که در سال ٢٠١٣ در مجموع ٢٣١,٥میلیون نفر خارج از وطن خود زندگی می‌کرده‌اند که ایران جزء کشورهای اصلی «مهاجرفرست» دنیا محسوب نمی‌شود.
در این گزارش آمده است که ایران جزء ٢٠ کشور اول و در گزارش بانک جهانی (٢٠١٦) جزء ٣٠ کشور اول ارسال‌کننده مهاجر قرار ندارد. نرخ مهاجرت ایران به کل جمعیت به صورت تجمعی ١,١ درصد تا سال ٢٠١٦ بوده است که از میانگین جهانی ٣.٢ درصدی و اکثر کشورهای با وضعیت توسعه مشابه پایین‌تر است.