یکى از عوامل کاهش ابهت روزه ، مردم آزارى است . در دیدگاه اسلام مردم باید از یکدیگر خیر و نیکى ببینند نه شر و بدى . هر انسان
شَهْرٌ هوَ عِنْدَاللهِ اَفْضَلُ الشُّهورِ، وَ اَیّامُهُ اَفْضَلُ الاَْیّام، وَ لَیالِیهِ اَفْضَلُ اللّیالى، وَ ساعاتُهُ اَفْضَلُ السّاعاتِ.
ماه رمضان ماهى است که نزد خداوند بهترین ماه هاست. درست است که تمام ماه ها از آن خداست: اِنَّ عِدَّة الشُهُور عِنْدَالله اِثْنا عَشَرَ شَهْراً، (توبه (9)، آیه 35) ولى در بین این دوزاده ماهى که در این آیه بیان شده است، تنها ماهى که با اسم «شَهْرُ الله» برده مى شود، ماه رمضان است و روزها و شب
یکى از واجبات بسیار با اهمیت در شریعت اسلام، روزه ماه مبارک رمضان است. خداوند در قرآن کریم مىفرماید: یا أیها الذین آمنوا کتب علیکم الصیام کما کتب على الذین من قبلکم تتقون (بقره/183)
یعنى نوشته شده است (واجب است) بر شما مؤمنان روزه، همان گونه که بر کسانى که پیش از شما بودند، نوشته شد. با همه اهمیت و ویژگى روزه در میان احکام شرعى، مسافر نه تنها از این تکلیف
یکی از شرایط صحت روزه، نیت روزه است که این قصد و نیت باید تا پایان روزه ادامه داشته باشد و الا موجب باطل شدن روزه میگردد.
سوال: آیا اگر روزهدار قصد کند که روزهاش را افطار کند، اما به هر دلیلی نتواند یا منصرف شود و با این حالت به اذان مغرب برسد روزهاش صحیح باشد؟
آیا می دانید حکم روزه ی کسی که کمتر از ده روز در محل تحصیل خود می مانند چیست؟ یا از چند کیلومتری محل زندگیتان، نماز و روزه تان شکسته به حساب می آید؟ آیا محل تحصیل در حکم وطن به حساب می آید؟ اگر این سوالات و از این دست، را شما نیز دارید این مطلب را بخوانید:
سئوال 1_ روزه چگونه عبادتی است؟ جواب_ عبادتی است که انسان برای انجام فرمان خدا، از اذان صبح تا اذان مغرب، از چیزهایی که روزه را باطل می کند خودداری نماید.
س 2_ آیا لازم است نیت روزه را بر زبان آورده و از قلب گذراند؟ ج_ لازم نیست انسان نیت روزه را بر زبان آورده یا از قلب خود بگذراند. مثلا بگوید: فردا روزه می گیرم.
در به در دنبال کسی میگشت که سؤال مهمش را از او بپرسد؛ سؤالی که ذهنش را بسیار مشغول کرده بود. نمیدانست با این همه زحمتی که به خود میدهد و با این همه صبری که میکند، آیا از او میپذیرند؟ دودلی مثل خوره در جانش رخنه کرده بود: نکند قبول نباشد؟! نکندباطلش کند؟!
بنابر نظر بیشتر مراجع تقلید تنها نُه چیز روزه را باطل مىکند: اول: خوردن و آشامیدن، دوم: جماع (عمل زناشویی)، سوم: استمناء، چهارم: دروغ بستن به خدا و پیغمبر (صلی الله علیه و آله) و جانشینان پیغمبر (علیهم السلام)، پنجم: رساندن غبار غلیظ به حلق، ششم: فرو بردن تمام سر در آب، هفتم: باقى ماندن بر جنابت و حیض و نفاس تا اذان صبح، هشتم: اماله کردن با چیزهاى روان، نهم: قى کردن