او پس از آن به ماجراجویی و انجام کارهایی که به شجاعت نیاز دارد می پرداخت و در نهایت عشق خود را در برابر عموم آشکار می کرد. اما در این نوع از عشق آن دو هیچگاه به یکدیگر نمی رسیدند و داستان این گونه به پایان می رسید.
عشق شهسوارانه «courtly love» یک نوع رویکرد متمایز به عشق در ادبیات قرون وسطا بوده است و اصطلاحی رایج در اروپای آن زمان به شمار می رفت. در عشق شهسورانه اغلب زنان درخواست های مختلفی را از شوالیه ها داشتند و آنها نیز برای رسیدن به زن مورد علاقه و اجرای خواسته های او از هیچ خطر پذیری دریغ نمی کردند. عشق شهسوارانه در چندین مرحله خلاصه می شد: دیدن بانوی مورد نظر و شیفته ی او شدن، تحسین و به شگفت آمدن از فضایل مادی و معنوی او از دور، فداکاری و جان فشانی برای او، در مرحله ی چهارم عدم پذیرش توأم با وقار از سوی بانوی مورد نظر بوده است. سپس شوالیه به اظهار مجدد عشق می پرداخت و در برابر زن مورد علاقه اش زانو می زد و به سوگند یادکردن های بسیار برای اثبات عشق خود می پرداخت.
شوالیه پس از آن به ماجراجویی و انجام کارهایی که به شجاعت نیاز دارد می پرداخت و در نهایت عشق نهانی خود را در برابر عموم آشکار می کرد. اما در این نوع از عشق آن دو هیچگاه به یکدیگر نمی رسیدند و داستان به شکل غم انگیزی به پایان می رسید.
ریشه های این نوع از عشق ابتدا در داستانها شکل گرفت. پاک سیرتی، نجابت و شجاعت مرد برای تصاحب زن مورد علاقه اش در داستان های قرون وسطایی بسیار آمده است. این نوع از ابراز علاقه به عنوان ابزاری اجتماعی در قرن یازده میلادی و برای اولین بار توسط نورمن ها اجرا شد.
فردی به نام “گاتسون پاریس” اولین شخصی بود که این نوع از مراحل را در پیش گرفت و پس از او بسیاری از شوآلیه ها و سلحشوران برای تحت تأثیر قرار دادن زنان نجیب زاده از این روش استفاده می کردند. گاهی اوقات این عشق های آتشین به جنگ و خون ریزی نیز تبدیل می شد. در این نوع عشق بیشتر شور و اشتیاق برای رسیدن مهم بود تا رابطه ی جنسی. شوالیه ها با جنگیدن برای عشقشان سعی می کردند شور و علاقه ی خود را به او نشان دهند و زنان نجیب زاده و اشرافی را تصاحب کنند.
