وسیله های پرکاربرد امروزی که در گذشته با هدف کاملاً متفاوتی ساخته شده بودند

معمولاً هنگامی که برای نوشیدن یک نوشیدنی گرم و داغ به مکان های عرضه ی این نوشیدنی ها مراجعه می کنید لیوان هایی حاوی یک مایع گرم به شما داده می شود که روی آن دری دارای چند برآمدگی قرار گرفته است. در واقع دری که روی این لیوان ها قرار گرفته مانع از سرد شدن سریع نوشیدنی می شود اما این برآمدگی ها که روی آن ها نام نوشیدنی نوشته شده است برای این روی در لیوان تعبیه شده که بتوان بدون باز کردن در لیوان از محتویات داخل آن اطلاع پیدا کرد. بدین تریتب مشتری خیلی راحت از طریق این برآمدگی ها می تواند از محتویات داخل لیوانش مطلع شده و در صورت گم شدن به راحتی نوشیدنی خود را پیدا کند.

آیا تابحال فکر کرده اید که چرا اکنون نیز آویزهای لباس را معمولاً از چوب درست می کنند در حالی که می توان آویزهای پلاستیکی را جایگزین آن ها کرد؟ باید بدانید که معمولاً این آویزها را از چوب سرو می سازند و چوب سرو حاوی یک روغن خاص است که بیدها را از لباس دور نگه می دارد.

بسیاری بر این باورند که قطعه ی چوبی روی نوک چوب های غذاخوری برای نگه داشتن چوب ها ساخته شده است. اما هدف از این تکه این است که بدانید این چوب ها یکبار مصرف بوده و قبلاً کسی از آن ها استفاده نکرده است. همچنین دستگاه های بسته بندی این چوب ها نمی توانند تنها یک چوب را بسته بندی کنند بنابراین این دو چوب به هم تصل می شوند.

هر گاه دیدید که رشته های زبر و آبی رنگ روی مسواکتان رنگ خود را از دست داده اند یعنی این که زمان آن رسیده تا مسواک تان را عوض کنید. در واقع کمرنگ شدن این شاخک های آبی رنگ نشانه ی این است که مسواک دیگر نباید مورد استفاده قرار گیرد.

در چین, عینک های دودی از قرن ۱۲ میلادی مورد استفاده قرار می گرفتند اما نه برای محافظت در برابر نور آفتاب. این عینک ها برای این که دیگران نتوانند به چشم های شما خیره شده و شما را تحت تاثیر قرار دهند مورد استفاده قرار می گرفتند. به همین دلیل قضات چینی در تمام دادگاه هایی که حضور پیدا می کردند عینک دودی به چشم می زدند تا کسی از احساسات آن ها در حین برگزار جلسات دادگاه مطلع نشود.

دانشجویان دانشگاه ییل در اوقات بیکاری و فراغت خود با بشقاب های حلبی کیک که توسط کمپانی فریزبی ساخته می شد خود را سرگرم می کردند. نام «فریزبی» (Frisbee) چنان در آن دوران مشهور بود که مسئولین کمپانی Wham-O  اسم بشقاب های پرنده ی خود را به فریزبی تغییر دادند.

امروزه از پوشش های حباب دار برای محافظت از وسایل شکستنی و ظریف استفاده می کنند. با این وجود در سال ۱۹۵۷آلفرد فیلدینگ و مارک چاوانس در تلاش بودند تا یک کاغذ دیواری جدید تولید کنند که بتوان به راحتی آن را تمیز کرد. اما در نهایت اختراع آن ها به عنوان یک پوشش بسته بندی به شرکت آی بی ام فروخته شد و این کمپانی از آن برای بسته بندی کامپیوترهای ساخت خود استفاده می کرد.

بالشت ها بدین منظور ساخته شدند که حشرات موذی نتوانند وارد دهان، بینی و گوش های افراد در حال خواب شوند. در دوران چین باستان از بالشت های سخت استفاده می شد زیرا عقیده بر این بود که بالش های نرم باعث خالی شدن بدن از انرژی خواهند شد. آفریقاییان نیز بر این باور بودند که بالش ها می توانند در ارتباط برقرار کردن شخص با نیاکانش در خواب موثر باشد. اروپاییان نیز در قرون وسطی از بالش استفاده نمی کردند زیرا آن را نشانه ی ضعف و تنبلی می دانستند.

در طول دوران جنگ جهانی دوم از تی شرت های امروزی به عنوان لباس زیر استفاده می شد و حاضر شدن با چنین لباسی در میان مردم به معنای لخت شدن بود. این باور عمومی برای اولین بار در فیلم «اتوبوسی به نام هوس» (A Streetcar Named Desire) در سال ۱۹۵۱و توسط مارلون براندو به چالش کشیده شد و وی در تمامی صحنه های فیلم با چنین لباسی حاضر شد. بدین ترتیب رفته رفته تی شرت به یک لباس معمولی که همه آن را در بیرون از خانه می پوشیدند تبدیل شد.

اولین انواع تردمیل در سال ۱۸۱۸ برای تنبیه زندانیان و سپس برای تولید برق یا آسیاب کردن گندم در زندان ها یا مراکز اصلاح استفاده می شد. اما در حدود نزدیک به دو دهه بعد تردمیل به یک دستگاه ورزشی تبدیل گردید.

اولین نوع وب کم در سال ۱۹۹۱ اختراع شده و یک قهوه ساز را نشان می داد. در دانشگاه کمبریج، یک گروه تحقیقاتی تنها یک دستگاه قهوه ساز در اختیار داشتند و آن هم در طبقه ی دیگری از محل کار گروه قرار داشت. بنابراین با اختراع وب کم می خواستند که از آماده شدن قهوه اطلاع پیدا کنند. ابزاری که آن ها برای این کار ساخته بودند هر دقیقه سه بار تصویر این قهوه ساز را بروز رسانی کرده و به کامپیوتر گروه منتقل می کرد.

چای های کیسه ای به طور اتفاقی توسط یک بازرگان به نام توماس سالیوان در سال ۱۹۰۴ ابداع شد. در آن دوران چای به صورت عمده و در دخل قوطی های حلبی بزرگی به فروش می رسید اما سالیوان تصمیم گرفت که با فروش بسته های کوچکتر سود بیشتری را عاید خود کند از این رو به جای این قوطی های حلبی از کیسه های ابریشمی برای بسته بندی مقادیر کمتر چای استفاده نمود. رستوران دارهای نیویورکی ایده ی او را مناسب دیده و دیدند که دم کردن چای در این کیسه ها سریع تر و راحت تر خواهد بود.

اگر چه فیجت اسپینر در سال کنونی به شدت محبوبیت و رواج پیدا کرده است اما وسایل نسبتاً مشابهی نیز در سال ۱۹۹۳ ساخته شده بود. ساخت این دستگاه در ابتدا به کاترین هتینگر نسبت داده شد که از روزنامه و برچسب های نواری یک اسباب بازی برای دخترش ساخت. امروزه گمان می رود که فیجت اسپینر برای کسانی که استرس دارند و یا دچار اضطراب می شوند بسیار مفید بوده و این علائم را در آن ها کاهش می دهد.

عقاید متفاوتی در مورد چنین پدیده ای وجود دارد:

• در گذشته برخی دانشجویان فارغ التحصیلی خود را به این روش جشن می گرفتند. همچنین نیروهای نظامی پس از پایان دوره ی خدمت خود در ارتش نیز از همین روش استفاده می کردند. در واقع آن ها هر چیزی که در دست داشتند را به هوا پرتاب می کردند.

• برخی از افراد بر این باور بودند که آویزان کردن کفش ها از سیم در ارتفاع در آینده به شما کمک خواهد کرد، برای مثال در جهان دیگر. بر اساس این باور هر گاه که شخصی می میرد دیر یا زود روحش به زمین بازگشته و به کفش نیاز خواهد داشت.

• کفش های آویزان شده محدودیت های مناطق تحت نفوذ قانونی خاص را نشان می داد و بدین ترتیب به افراد گفته می شود که آن طرف سیم های خطوط برق قوانین متفاوتی جاری هستند.

• در نیویورک و لس آنجلس این کفش های آویزان شده برای گروه های خلافکار حاضر در شهر معنانی خاصی به همراه داشت برای مثال این کفش ها نشان می داد که خانه ی مجاور کفش ها محل فروش مواد مخدر است و رنگ و شکل کفش نوع ماده ی مخدری که می توانستید بخرید را مشخص می کرد.

• کفش های آویزان شده از سیم های برق روشی بود که دزدها برای دزدیدن گابل های برق استفاده می کردند. بدین ترتیب که در نتیجه ی این کفش ها سیستم خطوط برق دچار اتصالی می شود و وقتی که افراد برای تعمیر این خرابی ها جریان برق را در این سیم ها قطع می کردند، دزدها از این موضوع استفاده کرده و در جایی دیگر کابل ها را می دزدیدند.