هر کجا بوى خـــــــــــــــــــــدا مى آید
هر کجا بوى خـــــــــــــــــــــدا مى آید خلق بین بى سر و پا مى آید
زانک جان ها همه تشنه ست به وى تشنه را بانگ ســــقا مى آید
شـــــــیرخوار کرمـــــــند و نگـــــــران تا که مــــــــادر ز کجا مى آید
در فراقــــــــند و هـــــمه منـــــتظرند کز کجا وصــــــل و لقا مى آید
از مســـــــلمان و جــــــهود و ترســا هر سحر بانــــگ دعــا مى آید
خــــنک آن هوش که در گوش دلــش ز آســـمان بانگ صــلا مى آید
گـــــــوش خـــــود را ز جفا پاک کنـید زانک بانـــگى ز سمــــا مى آید
گـــــوش آلوده ننوشــــد آن بانــــــگ هر سزایى به ســـــزا مى آید
چشـــــم آلوده مکـــن از خد و خــال کـــان شهنشـــــاه بقا مى آید
ور شد آلوده به اشکش مى شــوى زانـک از آن اشـــک دوا مــى آید
کاروان شکر از مصـــــر رســـــــــــید شـــــرفه گــــــام و درا مـى آید
هین خمــــــــــش کز پى باقى غزل شــــــــاه گوینــــده مـا مى آید