درختان سکویا بزرگ ترین موجودات زنده جهان

اقیانوسی پر از درخت را تصور کنید. هر چه بیشتر به عمق آن بروید، درختان به طرز غیرقابل باوری بلند‌تر می‌شوند. محیط تنه‌ی آن‌ها به ده‌ها متر می‌رسد. شاخ و برگ آن‌ها به اندازه‌ی ۲۵ طبقه بالاتر از سر شما قرار می‌گیرد. این سرزمین غول‌ها حقیقی است و نام آن پارک ملی سکویاست.

جادوی بزرگ

زمان زیادی طول می‌کشد تا درختی تا ارتفاع ۷۶ متری رشد کند، تخمین زده شده که زمانی حدود ۲۰۰۰ تا ۲۵۰۰ سال لازم است. گذشته از سن و اندازه‌ی این درختان، جنبه‌ای فانی نیز در آنها نهفته است. زمانی که «جان مویر »، (John Muir) فیلسوف معروف مشغول قدم‌زنی بین این درختان بود به جادوی عجیب این درختان پی برد که کاملا قابل انتظار است. گویا این درختان پیر، نیرویی الهی را به زمین آورده باشند.

شاید یک آیه از کتاب مقدس برای ایمان آوردن و درک صحیح از جهان اطراف کافی باشد ولی این درختان نیز نشانی برای ایمان آوردن هستند. آن‌ها به صورت گروهی رشد می‌کنند. هر دسته شاید شامل هزاران درخت باشد. بعضی از این درختان برای خوشامدگویی به کوهنوردان درست در راه عبور قرار دارند، در حالی که برای دسترسی به بعضی از آن‌ها باید ساعت‌ها در قلب جنگل وحشی کوه‌پیمایی کرد.

اگر قصد برقراری ارتباط با طبیعت و دیدن درختان کهنسال را دارید، حتما «درخت شرمن»، (Sherman Tree) را ببینید.

پادشاه جنگل

درخت شرمن، بزرگ‌ترین سکویای موجود جهان است. تنه‌ی اصلی آن قطری معادل  ۱۰ متر دارند که  محدوده‌ای ۳۰ متری را اشغال کرده‌ است. این بدین معنی است که حدود ۱۷ شخص بزرگسال باید دست به دست هم دهند تا بتوانند دور این شاخه را بگیرند.

در سال ۲۰۰۶ میلادی  بزرگ‌ترین شاخه‌ی این درخت در اثر طوفان شکست. این شاخه قطری معادل ۱/۸ متر و طولی به اندازه‌ی ۳۰/۵ متر داشت، در واقع این شاخه به تنهایی از بسیاری از درختان معمول بزرگ‌تر بود. شکستن شاخه‌ی بزرگ درخت برای آن مشکلی ایجاد نکرد، در واقع زیست‌شناسان بر این باورند که این امر طبیعی است و راهی برای ادامه‌ی بقای درخت در هنگام وزش بادهای شدید است.

درخت شرمن از ابتدا بزرگ‌ترین درخت جهان نبود، این افتخار در سال ۱۸۵۴ میلادی نصیب درخت «مادر جنگل»، (Mother of the Forest) بود که در «پارک درختان بزرگ ایالت کالوارس»، (Calaveras Big Trees State Park) رشد کرده بود. اما تعدادی از دوستداران افراطی درختان تصمیم گرفتند که بهترین کار این است که درخت را بریده و از تنه‌ی آن قایقی بسازند و به دور دنیا بفرستند. شاید این روشی جالب برای نشان دادن بزرگی درخت به انگلیسی‌ها بود ولی راهی ناخوشایند برای خاتمه دادن به زندگی این درخت کهنسال محسوب می‌شد. این داستان یک نکته‌ی مثبت داشت. این اتفاق سبب شد، توجه به جنگل‌ها در صدر مباحث جهانی قرار گیرد و احساسات و توجه بیشتری متوجه حیات سبز شود. آینده‌ی این کره‌ی خاکی‌ هر چه سبزتر باشد برای انسان‌ها و همین طور سکویاها بهتر است.