گفت و گو با «مهران و نور»، زوج تکواندوکار ایرانی-ترکیه‌ای

 کمی پیش از مسابقات جهانی بود که خبر ازدواج نور تاتار، تکواندوکار ترکیه‌ای، با مهران عسگری، ملی‌پوش سابق ایران، خبرساز شد و چندی بعد طلای نور تاتار در مسابقات جهانی کره جنوبی او را به چهره‌ای آشنا در ایران تبدیل کرد، به‌طوری که ایرانی‌های بسیاری قهرمانی‌اش را در صفحه شخصی اینستاگرامش تبریک گفتند.

 

نورتاتار که دیگر یک عروس ایرانی است، به همراه همسرش خود را برای مراسم جشن ازدواجش آماده می‌کند. گپی زده‌ایم با او و مهران عسگری درباره مسیر جدید زندگی‌شان، اهداف ورزشی‌شان و آن‌چه درباره ایران فکر می‌کنند.

 

 

مهران عسگری: آشنایی با نور به المپیک دانشجویی 2015 بازمی‌گردد. در آن رقابت‌ها هم من و هم نور مدال برنز گرفتیم، اما پس از آن حدود یک سال و نیم هیچ صحبتی با هم نداشتیم تا این‌که در المپیک برزیل دوباره باب این آشنایی باز شد و همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاد و به ازدواج رسید.

 

نورتاتار: از مردم ایران ممنونم که حامی من بودند

 

نورتاتار: قبل از این‌که به ایران بیایم، اطلاعی از ایران نداشتم و عادت هم ندارم که درباره کشوری قضاوت کنم تا وقتی خودم شناختی از آن‌جا ندارم. وقتی به ایران آمدم، متوجه شدم که مردم ایران مردم بسیار خوبی هستند.

 

من باید از مردم ایران تشکر کنم، چون بسیار مردم خون‌گرمی هستند. از مهران و خانواده‌اش هم تشکر می‌کنم که بسیار خون‌گرم با من رفتار کردند و من را از روز اول دوست داشتند. من پس از قهرمانی در مسابقات جهانی از طرف مردم ایران تبریک‌های مختلفی را دریافت کردم، ایرانی‌ها همیشه حامی و مشوق من بودند. حتی در بازی‌های کشورهای اسلامی من را به اسم فامیلی همسرم تشویق می‌کردند و این موضوع باعث دل‌گرمی برایم بود و من از آن‌ها ممنونم.

 

نورتاتار: راستش هر دو دوره مسابقات جهانی برایم بسیار سنگین بود، چون وزنی که در آن مبارزه می‌کنم، 67 کیلواست که درواقع وزن المپیکی است. به همین دلیل برای رسیدن به سکوی قهرمانی باید با رقبای المپیکی مبارزه می‌کردم. در دوره پیش این رقابت‌ها بسیار نزدیک مبارزه‌ام را به حریف واگذار کردم، اما مطمئن بودم اگر تمریناتم ادامه‌دار باشد، قطعا می‌توانم طلای جهان را بگیرم. خدا را شکر می‌کنم که توانستم مدال طلا بگیرم و باید بگویم بالاترین انگیزه‌ای که توانستم این مدال را بگیرم، حضور همسرم بوده است.

 

عسگری: ثانیه‌های آخر بازی فینال نور را ندیدم

 

آقای عسگری شما در زمان قهرمانی همسرتان در مسابقات جهانی کنارشان بودید؟ از حال‌وهوای خودتان به‌عنوان همسر و مربی نور بگویید.

مهران عسگری: نه، متاسفانه به‌خاطر مشکلی که برای ویزایم وجود داشت، کنارش نبودم، اما نور بعد از هر بازی با من تماس می‌گرفت، چون می‌دانست که بازی‌هایش را به صورت زنده می‌بینم و حریفانش را مورد آنالیز قرار می‌دهم. من زمانی که نور بازی فینال را انجام می‌داد، هفت، هشت ثانیه آخر بازی را ندیدم، چون داشتم از در خانه پیش از پایان بازی برای قهرمانی‌اش خوشحالی می‌کردم. نور بعد از قهرمانی به من زنگ زد و این موضوع که توانستیم در یک مدت کوتاه چنین نتیجه‌ای بگیریم، برای من بسیار زیباست. البته نباید مغرور بود و من در تمام مصاحبه‌هایم گفته‌ام که این پیروزی برکت ازدواج ما بود و خدا این هدیه را به ما داد. من همیشه خدا را شکر می‌کنم. نور مدال نقره جهان را داشت و تکرار مدال نقره جهان دیگر قابل قبول نبود و باید طلا می‌گرفت.

 

نورتاتار: در سال‌های اخیر ورزشکارانی که در ترکیه به شکل حرفه‌ای تکواندو تمرین می‌کنند، تعدادشان زیاد شده است و همین موضوع سبب شده است که رقابت‌ها برای رسیدن به تیم ملی بسیار نزدیک باشد. از طرفی تیم ملی زنان ترکیه تمرینات مرتبی در اردوهای مختلف دارد که باعث می‌شود بتوانیم نتیجه خوبی در این رقابت‌ها بگیریم. رنکینگی شدن مسابقات هم دلیل دیگری است که کمک می‌کند تکواندوکاران با توجه به امتیازاتشان در سطح‌های بالای مسابقات حضور پیدا کنند و تمام این فاکتورها فکر می‌کنم دلیل اصلی موفقیت تیم ملی تکواندو ترکیه است.

 

 

نورتاتار: علاقه خاصی به اکرم خدابنده و کیمیا علیزاده دارم

نورتاتار: در تیم ایران هم علاقه خاصی به اکرم خدابنده و کیمیا علیزده دارم، چون آن‌ها را می‌شناسم و سبک بازی‌شان را می‌پسندم. با اکرم خدابنده دوست هستم و با هم در تماسیم. باید بگویم که به مربیان تیم ایران هم علاقه مندم و برایشان احترام خاصی قائلم.

 

مهران عسگری: این مسلم است که تکواندو زنان ایران نسبت به گذشته پیشرفت بسیار زیادی داشته است. به‌طور مثال خانم اکرم خدابنده در المپیک دانشجویان در حالی طلا می‌گیرد که حتی قهرمان‌های مرد ما هم نمی‌توانستند این مدال را بگیرند.

 

من هم در دوره پیش این رقابت‌ها برنز گرفتم. نتایجی که زنان در رقابت‌ها می‌گیرند، نشان می‌دهد که سطح تکواندو زنان ایران در حال پیشرفت است. تیم ملی زنان تکواندو ایران در رقابت‌های گذشته مقابل ساده‌ترین رقیبان خود با اختلاف امتیاز بالا نتیجه را واگذار می‌کردند، اما حالا تا پای سکو می‌آیند، یا کسی مثل کیمیا علیزاده در 2015 برنز می‌گیرد و در 2017 به مدال نقره می‌رسد و این یعنی پیشرفت. اما برای ادامه مسیر باید تغییراتی صورت گیرد و بحث تقویت اعتمادبه‌نفس و آمادگی بدنی بیشتر مورد توجه قرار گیرد. دوباره به علیزاده اشاره می‌کنم.

 

او در وزن خود پدیده است، اما کیمیا به‌شدت از لحاظ فیزیکی ضعیف است. به‌طور مثال اگر در بازی فینال 20 درصد قدرت بدنی بالاتری داشت، می‌توانست حریف ساحل عاجی را شکست دهد و طلا بگیرد. ای کاش امثال کیمیا علیزاده را به گونه‌ای حفظ کنیم که به‌خاطر مریضی و مدال نقره به آن‌ها پدیده نگوییم، بلکه به‌خاطر اقتدار و مدال طلایشان آن‌ها را پدیده بنامیم.

امیدوارم کیمیا هر چه زودتر سلامتی خود را به دست آورد و او را در میدان رقابت‌ها ببینیم. او سن زیادی ندارد و می‌تواند مدال‌آوری خود را ادامه دهد، هرچند ورزشکاران برای ادامه مسیر قهرمانی‌شان نیازمند حمایت هستند.

 

 

 

نورتاتار: پیش از المپیک لندن در سال 2012 گفته بودم که اگر مدال بگیرم، تکواندو را کنار بگذارم، که در این مسابقات نقره گرفتم. بعد از آن تصمیم گرفتم با مدال طلا از تکواندو خداحافظی کنم، اما در المپیک ریو به مدال برنز رسیدم. حالا هدف پیش روی من طلای المپیک 2020 است، هرچند قبل از آن دو مسابقه قهرمانی اروپا و جهان را پیش رو دارم و برای کسب نتیجه مطلوب نیازمند برنامه‌ریزی دقیق هستم. در حال حاضر که ازدواج کرده‌ام و دوست دارم مادر شوم، به همین دلیل اگر طلای توکیو را به دست آورم، بعد از توکیو دیگر تکواندو را کنار می‌گذارم و به زندگی‌ام در کنار همسر و احتمالا فرزندم ادامه می‌دهم.

 

مهران عسگری: من تا حد زیادی به اهداف ورزشی خود رسیده‌ام، اما بزرگ‌ترین آرزوی ورزشی‌ام که مدال المپیک است، تا کنون محقق نشده است. امیدوارم این آرزویم یک روز محقق شود. من می‌خواهم فعالیت ورزشی خود را به‌عنوان یک ورزشکار ادامه دهم و فارغ از هر نتیجه‌ای در المپیک 2020 کنار همسرم باشم. اگر شرایط فراهم باشد، می‌خواهم مبارزه کنم، اما در غیر این صورت به‌عنوان مربی در کنارش خواهم بود.

 

مهران عسگری: متاسفانه وضعیت تکواندو ایران بغرنج شده و تکواندو در یک باتلاقی افتاده که باید یکی آن را نجات دهد. البته باید همه، یعنی مسئولان، کادر فنی، بازیکنان، پیش‌کسوتان و… دست به دست هم دهند و با همکاری مشترک تکواندو ایران را نجات بدهند، وگرنه تکواندو ایران از این جایی که هست، باز هم پایین‌تر می‌رود. اگر بخواهیم نتایج تکواندو ایران را نسبت به گذشته مقایسه کنیم، باید گفت که خیلی سقوط کرده‌ایم. البته بالاخره ورزش یک سر برد و یک سر باخت دارد، ولی به‌هرحال باید یک فکری به حال تکواندو ایران کرد.

 

مهران عسگری: من با این‌که از یک خانواده آذری زبان هستم، اما حدود 12 سال است که زبان ترکی را بلدم و می‌توانم صحبت کنم. ترکیه هم مثل ایران فرهنگی غنی و اصیل دارد، ولی من هیچ‌گاه فرهنگ با اصالت آریایی ایران را با هیچ کجای دنیا عوض نمی‌کنم و نخواهم کرد، حتی اگر محل زندگی‌ام تغییر کند.

 

نورتاتار: در وهله اول خوشحالم که همسر ایرانی و مهربانی دارم و دوم این‌که ایران یک کشور بافرهنگی است که مردمش من را دوست دارند. در حال حاضر کمی زبان فارسی را یاد گرفته‌ام، اما برنامه دارم که پس از جشن ازدواجم نوشتن و خواندن زبان فارسی را به‌طور کامل یاد بگیرم.

 

عسگری: نور هم تیزهوش است و هم ژنتیکی قدرتمند است

 

مهران عسگری: نور در وزن خود جزو نوابغ تکواندو زنان محسوب می‌شود، چون از 19 سالگی اولین مدالش را گرفته و تاکنون طلای جهانی، طلای اروپا و طلای کشورهای اسلامی را کسب کرده است و این مدال‌ها برای یک تکواندوکار بسیار باارزش است، اما خون‌سردی و باهوشی نور ازجمله خصوصیات اوست. شاید ندانید، اما او متولد شهر «وان» ترکیه است و وان یک منطقه کوهستانی است که اقلیم آن‌جا باعث شده نور از نظر ژنتیکی قدرتمند باشد. این موضوع باعث می‌شود او با تیزهوشی که دارد، مسابقات سخت را هم پیروز شود. با توجه به این نور نفر اول رنکینگ وزن خود است و نامش در وزن خود یک برند محسوب می‌شود و با توجه به امتیازاتی که در مسابقات جهانی کره جنوبی کسب کرده، خیال خود را برای المپیک دوره بعد راحت کرده است.

 

کمی از خاطرات ورزشی که در حین تمرین داشتید یا در مسابقات لحظه‌های تلخ و شیرینی که برایتان ثبت شده، تعریف کنید.

 

نورتاتار: خاطرات زیادی از دوران ورزشی‌ام، چه در زمان برد و چه در زمان باخت، دارم، اما هیچ‌وقت خاطراتم را بزرگ نکرده‌ام که بخواهم به‌عنوان یک خاطره بزرگ ورزشی از آن یاد کنم. ورزش همه خاطره است و من همیشه سعی کرده‌ام که از خاطراتم تجربه بگیرم و از آن‌ها استفاده کنم.

 

مهران عسگری: نمی‌دانم خاطره شیرین تعریف کنم یا تلخ، اما سه روز قبل از مراسم نامزدی ما، در حال تمرین برای مسابقه بودیم که در حین تمرین برحسب اتفاق انگشت پای من به نور گیر کرد و شکست. به همین دلیل نتوانستم در مسابقه شرکت کنم. حالا نور هر زمان می‌خواهد خاطره‌ای را تعریف کند، از این خاطره به‌عنوان خاطره مشترکمان یاد می‌کند. (لحن شوخی)