گاهی اوقات تولید کنندگان خودرو طرح هایی را رو می کنند که همگان آرزوی تبدیل شدن آن ها به خودروی واقعی را دارند اما بسیاری از آن ها هرگز به مرحله تولید نمی رسند.
در این بخش قصد داریم شما را با طرح هایی آشنا کنیم که به مرحله بهره برداری نزدیک بودند اما هرگز تولید و روانه بازار نشدند. البته از بین این ۵ خودرو، خودروی نخست به تعداد کمتر از ۱۰ عدد ساخته شد که این فرآیند را نمی توان تولید نام گذاری کرد و به همین خاطر از درج آن در فهرست حاضر چشم پوشی نکرده ایم.
با ما همراه باشید و با این خودروها بیشتر آشنا شوید:
استوت اسکَرَب (۱۹۳۶)
بسیار پیش از تولید اتوبوس های فولکس واگن در دهه ۱۹۶۰ میلادی، طراحی به نام «ویلیام استوت» خودرویی را طراحی کرد که می توان آن را پدر جد اتوبوس ها نامید.
استوت یک مهندس پرواز بود که رفته رفته به عرصه اتومبیل ها علاقه پیدا کرد. او با ایده های خود قصد داشت طرح های تجملی و شیک هواپیماها را به جاده های شهری بکشاند.
خط هوایی متعلق به این مهندس پرواز، موسوم به «استوت اِیرلاینز»، در عرصه بهره گیری از مهمانداران پرواز و سِرو غذا در حین مسافرت هوایی پیشگام بود.
البته خودروی اسکرب توانایی پرواز نداشت؛ از ابتدا هم، چنین قصدی در کار نبود.
ویژگی بارز این خودرو، هزینه سرسام آور ساخت آن بود. با احتساب نرخ روز، اگر این خودرو همین امروز روانه بازار می شد، قیمت آن چیزی در حدود ۹۰ هزار دلار برآورد می گشت.
اوف الکتریک (۱۹۴۲)
در دنیای طراحی مدرن، خودروهای برقی یا الکتریکی در زمینه خلق طرح های عجیب و غیرمنتظره سرآمد هستند.
در زبان فرانسوی، واژه «اوف الکتریک» (Oeuf Électrique) به معنای «تخم مرغ الکتریکی» می باشد. چه توصیف مناسبی!
طراحی خودروی اوف آمیخته ای از ایده های آینده نگرانه نو و تجربه شخصی طراحی در حوزه لوکوموتیو و قطار است.
«پل آرزِنس»، طراح پاریسی این خودرو در اصل یک مهندس نبود بلکه یک نقاش بود. جالب اینجاست که هیچ فکری در زمینه رنگ آمیزی طرح به ذهن او خطور نکرده است.
بدنه خودرو از جنس آلومینیوم است که کاربرد آن تا همین اواخر چندان رایج نبود.
GM فایربِرد ۱ XP-21 (۱۹۵۳)
تصور این که چگونه کمپانی GM به ایده طراحی این خودرو رسید چندان دشوار نیست. دهه ۱۹۵۰ میلادی، ذهن همه درگیر رقابت موشک های فضایی و حواشی آن ها بود.
این گونه بود که ایده حرکت یک موشک بر روی زمین تداعی شد. مسئله وقتی جدی تر شد که حتی قرار شد از موتور جت برای خودرو بهره گرفته شود.
اگر ایده طراحی این خودرو اجرایی می شد، هیولایی با قدرت ۳۷۰ اسب بخار جاده ها را در می نوردید.
کرایسلر (گیا) استریم لاین X «گیلدا» (۱۹۵۵)
با بهره گیری از یک موتور ۱/۵ لیتری، «گیا» (Ghia) دستاورد یک کمپانی ایتالیایی، شکل و شمایل یک سفینه را داشت.
در ابتدا قرار بود از یک موتور جت توربینی در خودرو استفاده شود (چرا همه سراغ استفاده از موتور جت در خودرو می روند؟) اما در نهایت این ایده اجرایی نشد.
در زمان تولید این خودرو، کرایسلر مصمم به بهره گیری از موتورهای توربینی در خودروهای اسپرت بود و گیلدا را یکی از این خودروها تصور می کرد. خوشبختانه، این ایده زیاد تداوم پیدا نکرد.
فراری ۵۱۲ S مودولو (۱۹۷۰)
اگر گیلدا را یک موشک فضایی در نظر بگیریم، مودولو را هم می توانیم یک سفینه تخیلی قلمداد کنیم.
طراحی خودرو به گونه ای است که انگار با کابین یک سفینه مواجه هستیم. البته سفینه ای که از لاستیک های برند «گودیِر» بهره می بَرَد.
برای طراحی این خودرو، فراری با طراحان کمپانی «پِنین فارینا» قرار داد بست تا این خودرو را برای نمایشگاه اتومبیل ژنو (سال ۱۹۷۰) طراحی کنند. بخشی از شاکله خودرو متعلق به خودروی مسابقه ای فراری ۵۱۲S بود ولی بدنه کاملاً نوین طراحی شده بود.
نیاز به توضیح نیست که این خودرو نیز هرگز رنگ جاده را به خود ندید.