منطقه ی زیرزمینی سیاتل، متشکل از یک سری راهروهای زیرزمینی و سرداب هایی است که در مرکز شهر سیاتل واقع در واشنگتن-ایالات متحده قرار دارد. این منطقه ی زیرزمینی در اواسط دهه ی ۱۸۰۰ هم سطح با زمین بوده و پس از بالا قرار گرفتن خیابان های شهر بلااستفاده شده است اما در دهه های اخیر به جاذبه ی توریستی مبدل گردیده.
ساختمان های اولیه ی سیاتل چوبی بوده اند. درسال ۱۸۸۹، نجاری به طور تصادفی یک ظرف چسب را واژگون کرده و سوزاند. تلاش برای خاموش کردن آتش با آب منجر به گسترش چسب گریسی مشتعل شد. رئیس اداره ی آتش نشانی به خارج از شهر رفته بود. گرچه اداره ی آتش نشای داوطلب اظهار داشت که اشتباهاً به طور هم زمان اقدام به استفاده از شیلنگ های زیادی نموده است، اما به هیچ عنوان نتوانست کاهش فشار آب ناشی را جبران کند، و آتش سوزی بزرگ سیاتل ۲۵ تقاطع شهری را نابود کرد.
تنها پاسخ مسئولان شهر این بود که در این دوره آتش سوزی های ویرانگر امری عادی است. آنها به جای آنکه شهر را به شکل پیشین آن بازسازی نمایند دو تصمیم استراتژیک اتخاذ نمودند: یکی آنکه تمام ساختمان های جدید باید از سنگ یا آجر باشند تا از وقوع بلایی مشابه در آینده جلوگیری شود؛ دیگری آنکه خیابان های جدید یک تا دو طبقه بالاتر از تراز خیابان های قبلی شیب داده شوند. پیش از این قسمت اعظم میدان اولیه روی زمین های ساحلی دستخوش جزر و مد واقع شده بود و در نتیجه اغلب دچار سیل زدگی می شد. در تراز بندی جدید خیابان ها با دیوارهای بتونی خط کشی و مسیر بندی شده بودند. این دیوارها راهروهای باریکی بین دیوارها و ساختمان ها ی دو طرف خیابان و نیز “کوچه”ی پهنی ایجاد می کردند که خیابان در این “کوچه” واقع بود. طاق های آجری، سقف راهروهای زیرزمینی را تشکیل داده و پیاده روهای توخالی خیابان ها را نگاه می داشتند.
در سال ۱۹۰۷ منطقه ی زیرزمینی به علت ریسک طاعون ذات الریوی زیر سؤال رفت. زیرزمین ها به عنوان انبار مورد استفاده قرار گرفته وضعیت بدتری پیدا کردند. برخی ناحیه ها نیز به مأمنی غیر قانونی برای بی خانمان ها، مرکز مصرف مواد مخدر، میخانه های مخفی و سالن های قمار تبدیل شد. تنها بخش کوچکی از منطقه ی زیرزمینی سیاتل مرمت و برای عموم قابل سیاحت گشته است.
