زهرا جعفرزاده| روزنامه شهروند؛ نخستین تصویر، وحشت است؛ وحشت از دیدن زندگی آدمها در کانالهای تنگ و تاریک آب شهری. کانالهایی با بوی تعفن، پُر از موش، پُر از سوسک و مارمولک و مورچه. از کانالها صدای خِشخِش کیسه میآید، صدای نفس، بخار نفس. صدای کشیدهشدن مقوا روی سطحی ناهموار. صدای پا میآید. صداهای کُند و کِشدار، صدای آدم. زیر این کانالها، سفیدی چشمها پیداست.
یک مقام ارشد دولتی اجازه طراحی بر روی درپوشهای فاضلاب را در سال ۱۹۸۵ صادر کرد. هدف وی از این کار، بالا بردن سطح آگاهی مردم از پروژههای پر هزینه فاضلاب برای مالیات دهندگان بوده است که تا امروز تقریبا شش هزار درپوش نقاشی شده در ژاپن وجود دارد.