مطالعه ای مشابه در سال ۲۰۱۳ در انگلستان روی ۶۵۰۰ مرد و زن مسن به نتایج مشابهی منتهی شد. متن این مقاله که در ابتدای آکادمی ملی علوم انگلستان خوانده شد، بر این موضوع تأکید داشت که افراد منزوی و گوشه گیر و غیر اجتماعی، بیشتر از سایرین در معرض خطر مرگ زودرس هستند.
مطالعات نشان می دهند که انزوای اجتماعی می تواند منجر به مرگ زودرس شود و همچنین شمار افرادی که با تنهایی مواجه اند، روز به روز در حال افزایش است.
سال های سال است که جامعه پزشکی در مورد شیوع چاقی هشدار میدهد، حال آنکه مطالعه ای تازه به خطری جدی تر برای سلامتی اشاره می کند که در حال رسیدن به مرحله ی بحرانی است؛ تنهایی و انزوا.
نتیجه ی این گزارش در مورد افزایش اثرات منفی حاصل از تنهایی و انزوای اجتماعی در جامعه و رشد روزافزون آن هشدار می دهد.
در این باره، جولیان هولت‌لونستاد، پروفسور روانشناسی دانشگاه یوتا و سرپرست این پژوهش در بیانیه ای اظهار داشت: ارتباطات گسترده ی اجتماعی، یک نیاز اساسی برای انسان تلقی می شود که این نیاز هم برای سلامت و هم صد البته برای بقا حیاتی است. ناگفته نماند، انزوای اجتماعی و زندان انفرادی، یکی از سنگین ترین مجازات برای مجرمین به شمار می آید. با وجود این، بخش رو به رشدی از جمعیت کشور ایالات متحده انزوای دائمی را تجربه می کند.
بنا بر این گزارش، برآورد می شود که بیش از ۴۲ میلیون تن بالای ۴۵ سال در این کشور از تنهایی مزمن رنج می برند. آخرین سرشماری در آمریکا نشان می دهد که بیشتر از ۲۵ درصد جمعیت این کشور تنها زندگی می کنند و بیش از ۵۰ درصد آنان مجردند.
خانم لونستاد می گوید: مدارک محکمی وجود دارد که نشان می دهند، انزوای اجتماعی و تنهایی به طرز چشمگیری ریسک مرگ زودرس را افزایش می دهد. هر چه جامعه مسن تر شود، اثر این انزوا روی سلامت عمومی بیشتر نمایان شده و درصد انزوا بالاتر می رود. بیشتر ملل دنیا به این موضوع باور دارند که دنیا در حال درگیر شدن با اپیدمی تنهایی است؛ چالشی که ما با آن روبه رو هستیم، ولی پذیرش این موضوع نیست، بلکه چگونگی مبارزه با آن است.
محققان اطلاعات پزشکی حدود ۳.۷ میلیون تن را از میان بیش از ۲۰۰ تحقیق جداگانه بررسی کرده اند تا به این نتیجه رسیدند، ولی این نخستین بار نیست که زنگ هشدار برای تنهایی به عنوان معضل سلامتی به صدا درمی آید.
