هم اکنون مسابقه ای تسلیحاتی برای تولید ربات های قاتل در جریان است. بریتانیایی ها در حال ساخت نمونه ی اولیه ی پهباد تارانیس هستند، روی دریا، نیروی دریایی آمریکا نخستین کشتی خودکار را با نام شکارچی دریا به آب انداخت و شرکت بوئینگ، توانسته است، یک زیردریایی خودکار ۱۵ متری را با موفقیت آزمایش کند.
روز جمعه، ۱۲۲ کشور به قانون منع گسترش سلاح های هسته ای رأی مثبت دادند.
با اینکه این گونه سلاح ها مرگبارترین نوع از سلاح های کشتار جمعی هستند، تنها گونه ای بودند که هیچ گونه پیمانی برای منعشان امضا نشده بود. اسلحه های بیولوژیکی از سال ۱۹۷۵ و سلاح های شیمیایی از سال ۱۹۹۲ تحت پیمان منع گسترش بوده اند.
این قانون جدید به جهانیان اعلام می دارد از این به بعد سلاح های هسته ای از دید سازمان ملل پذیرفته نیستند. این نخستین گام در مسیر جاده ی نابودی حتمی و تمام و کمال آنها از سیاره ی ماست؛ البته مسأله ی جاه طلبی های هسته ای کره ی شمالی به جای خود باقی است.
اوایل امسال، هزاران دانشمند از جمله سی تن از برندگان نوبل، نامه ای سرگشاده در دفاع از منع تولید سلاح های هسته ای امضا کردند.
اما این پایان راه نیست، پیمان منع سلاح هسته ای دریچه های امید را برای آغاز مذاکرات رسمی در مورد سلاح های خودسر (ربات های قاتل) می گشاید. تا کنون نوزده کشور تولید چنین سلاح هایی را محکوم کرده و عنوان می کنند این ربات ها سلاح های جدید کشتار جمعی ساخته ی دست بشرند.
هم اکنون مسابقه ای تسلیحاتی برای تولید ربات های قاتل در جریان است. بریتانیایی ها در حال ساخت نمونه ی اولیه ی پهباد تارانیس هستند، روی دریا، نیروی دریایی آمریکا نخستین کشتی خودکار را با نام شکارچی دریا به آب انداخت و شرکت بوئینگ، توانسته است، یک زیردریایی خودکار ۱۵ متری را با موفقیت آزمایش کند.
پیمان تازه، امید تازه
پیمان منع گسترش تسلیحات هسته ای، نخستین قدم برای غیر قانونی کردن این تسلیحات است، و فشار اخلاقی زیادی را به کشورهای هسته ای نظیر آمریکا، بریتانیا و روسیه وارد می سازد تا این گونه سلاح ها را کاهش داده و سپس به همراه زرادخانه های خود نابود کند. این پیمان همچنین دولت ها را ملزم به حمایت از قربانیان استفاده یا آزمایش تسلیحات هسته ای کرده و همچنین اینکه به صدماتی که به محیط زیست وارد شده است، رسیدگی می کند.
گفتنی است، مذاکرات در سازمان ملل و رأی گیری های پیشین روی این مسأله، توسط تمامی کشورهای دارای سلاح هسته ای بایکوت می شدند، البته به همراه چند کشور دیگر! در حالی که ۱۲۲ کشور به این پیمان رأی موافق دادند، کشور هلند، رأی مخالف و سنگاپور نیز رأی ممتنع دادند.
این پیمان در روز بیستم سپتامبر ۲۰۱۷ به امضای نمایندگان کشورها در سازمان ملل متحد می رسد و با امضای ۵۰ نماینده به مرحله ی اجرا درمی آید.
با اینکه دولت های مهمی پیمان های خلع سلاح پیشین را بایکوت می کردند، این پیمان ها همواره اثرات مثبتی به همراه داشته اند؛ برای نمونه، ایالات متحده، هرگز قانون منع استفاده از مین در مناطق غیر نظامی را امضا نکرد، آن هم برای اینکه از کره ی جنوبی برای استفاده از این مین ها در مناطق مرزی با کره‌ی شمالی حمایت کرده باشد. با این حال، این کشور در موارد مشابه این قانون را رعایت می کند.
از آنجایی که ۱۲۲ کشور پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای را امضا کرده اند، احتمالا در مدت کوتاهی ۵۰ کشور این پیمان را به شکل قانون درآورده و سپس به مرحله ی اجرا می گذارند و به دنبال آن، فشار را روی کشورهای دارنده ای چون آمریکا و روسیه افزایش می دهند تا این سلاح ها را کاهش داده و در نهایت انباشته ی خود را نابود کنند.
در سال ۱۹۹۳ که تلاش های کنوانسیون سلاح های شیمیایی به نتیجه رسید، هشت کشور ذخیره ی سلاح های خود را رو کردند، که البته تاکنون بخشی از آن یا تمامی آنها نابود شده اند.
فشار عمومی
این رأی مثبت، امیدها را در رابطه با مسأله ی ربات های قاتل افزایش می دهد. ۱۲۳ کشور، دسامبر گذشته در مقر سازمان ملل در ژنو، به آغاز گفت وگوهای رسمی در این باره رأی مثبت دادند.
عملکرد سازمان ملل گهگاهی کند است. خلع کشورها از سلاح های هسته ای طولانی ترین مورد پیگیری شده ی این سازمان است، که آغاز آن به اولین اقدامات صورت گرفته توسط این شورا در ژانویه ی ۱۹۴۶ بازمی گردد؛ آن هم اندکی پس از استفاده ی بمب های هسته ای توسط آمریکا.
با وجود این، این لحظه ای امیدوار کننده در زمانه‌ای است که عرضه ی امید کم و تقاضایش بسیار است. سازمان ملل در مسیر درستی گام برداشته است و کشورها می توانند با هم متحد شده و منافع مشترک همه ی جهانیان را تأمین کنند.
