کمی دورتر از اسکله شهر ونکوور در منطقه ی تاریخی «گاستون» (Gastown) یکی از مهم ترین جاذبه های شهر قرار دارد که همیشه افراد و به خصوص جهانگردان را دور خود جمع می کند؛ ساعت بخار گاستون. این ساعت منحصر به فرد که ۴٫۸ متر طول دارد زمان را روی چهار صفحه به نمایش می گذارد و هر یک ربع یکبار با خارج شدن دود از نوک ساعت مانند یک لوکوموتیو صدای ناقوس کلیسای وست مینستر نیز به گوش می رسد. اگر چه این ساعت کاملاً عتیقه بوده و تکنیک استفاده از بخار در چنین ابزاری بسیار قدیمی و کهنه به شمار می آید اما ساعت بخار گاستون (Gastown Steam Clock) بسیار جوان تر از آن چیزی است که فکر می کنید.
جوامعی که در مسیر این بزرگراه قرار داشتند به این نقشه اعتراض کرده و در نتیجه چنین طرحی بایگانی شد اما تلاش ها به بازسازی خانه های قدیمی شهر معطوف شد که برای سال ها به حال خود رها شده و در مرحله ی تخریب کامل قرار داشتند. تا سال ۱۹۷۷ نوسازی منطقه ی گاستون در ونکوور تقریباً به اتمام رسید اما یک نقطه ی مرکزی در شهر که بتواند توجهات را به خود جلب کند وجود نداشت تا مسافران و جهانگردان و حتی مردم شهر را دور خود جمع کند. از این رو تاجران محلی و صاحبان املاک منطقه توانستند ۵۸٫۰۰۰ دلار جمع آوری کرده و به ساوندرز بدهند تا یک ساعت با ظاهر و ویژگی های سنتی و قدیمی بسازد.
این ساعت بالای در ورودی مهمانخانه نصب شد و این مهمانخانه به زودی به «مهمانخانه ی ساعت بخار» مشهور گردید. ساعت بخار ساخت اینشاو چنان باعث شهرت این مهمانخانه و رونق آن شد که در اوایل دهه ی ۱۸۸۰ دیگر این مهمانخانه به یک سالن موسیقی بزرگ تبدیل شده بود. ساعت بخار ریموند ساندرز به روش دیگری کار می کند و در واقع برای کار کردن نیازی به بخار ندارد زیرا انرژی خود برای کار کردن را از جاذبه ی زمین تامین می کند. در واقع این ساعت از چندین توپ استیل تشکیل شده که بر اساس وزن مرتب شده اند و وزن ان ها باعث می شود که زنجیر آویزان شده به حرکت درآید که در ادامه باعث کار کردن دسته های ساعت می شود.
