// ۰۲ بهمن ۹۶ ، ۱۹:۱۲

تحقیقات نشان داده ایرانیان به تاخیر در فرزندآوری و تک‌فرزندی تمایل دارند و نه بی‌فرزندی

احتمال دنیا آوردن فرزند اول بعد از ازدواج: در سال ۱۳۶۹ بیش از ۹۵ درصد بوده و در سال ۱۳۸۸ این احتمال به حدود ۹۳ درصد رسیده. یعنی یش از ۹۰ درصد زوجین ایرانی بعد از ازدواج دارای فرزند اول می‌شوند.  این میزان بین ۹۳ تا ۹۵ درصد در طول دو دهه ۱۳۷۰ و ۱۳۸۰ در نوسان بوده است. 

احتمال به دنیا آوردن فرزند دوم: در دهه ۱۳۷۰ بسیار بالا بوده و بیش از ۹۵ درصد زنانی که یک فرزند داشتند، فرزند دوم را به دنیا آوردند. از اواخر دهه ۱۳۷۰، این احتمال اندکی تقلیل یافته و این میزان در سال‌های پایانی دهه ۱۳۸۰ به حدود ۸۰ درصد کاهش یافته است.

 احتمال فرزندآوری برای داشتن فرزند سوم و چهارم: به ترتیب به حدود ۵۰ و ۴۰ درصد در سال‌های پایانی دهه ۱۳۸۰، کاهش یافته است اما نکته مهم این است که احتمال داشتن فرزند اول و دوم در دهه ۱۳۸۰ به ترتیب بالاتر از ۹۰ و ۸۰ درصد بوده

فاصله بین ازدواج و آوردن اولین فرزند در ایران: به طور متوسط حدود ۳.۵ سال برآورد شده و فاصله بین اولین فرزند و دومین فرزند نیز حدود ۴.۵ سال است

آمار ازدواج زنان: در سال ۱۳۸۹ مشخص شد یک سوم زنان، اصلا ازدواج نکرده‌اند یا بدون فرزند و تک فرزند هستند. یک سوم زنان دو فرزند دارند و یک سوم زنان سه یا بیشتر از سه فرزند دارند.

افزایش زنان بدون فرزند: در گروه‌های سنی ۲۰-۲۴ ساله و ۲۵-۲۹ ساله در سال‌های ۱۳۸۵ و ۱۳۹۰ بیانگر تاخیر در فرزندآوری است

 رفتارهای باروری باعث شد که تعداد فرزندان به دنیا آمده زنان در سنین ۲۵-۲۹ ساله کاهش یابد و همین امر به گرایش جامعه به پدیده بی‌فرزندی یا تک‌فرزندی تعبیر شده‌.

فرزندآوری زنان بالای ۳۰سال: در گروه سنی ۳۴-۳۰  حدود ۱۰.۸ وگروه سنی ۳۹-۳۵ سال ۵.۵ درصد زنان در سال ۱۳۹۰ بدون فرزند بوده‌اند/ایسنا

تنها امکان ارسال نظر خصوصی وجود دارد
تجدید کد امنیتی
نظر شما به هیچ وجه امکان عمومی شدن در قسمت نظرات را ندارد، و تنها راه پاسخگویی به آن نیز از طریق پست الکترونیک می‌باشد. بنابراین در صورتیکه مایل به دریافت پاسخ هستید، پست الکترونیک خود را وارد کنید.