پسر هفت ساله تان با عجله به سراغتان می‌آید تا نقاشی تکراری دایناسورش را به شما نشان دهد، درست شبیه همان‌هایی که چند روز و چند هفته قبل کشیده بود. آیا شما به او می‌گویید که مراقب رنگ‌آمیزی بین خطوط باشد یا اینکه قربان صدقه‌اش می‌روید و می‌گویید به به عجب پسر باهوشی! این بهترین دایناسوری است که در تمام عمرم دیده‌ام؟
یا دختر ده ساله شما از مدرسه به خانه می‌آید اما معلوم است حسابی گریه کرده. وقتی دلیل گریه‌اش را می‌پرسیدبغضش می‌ترکد و از اینکه بعضی از همکلاسی‌هایش اورا به خاطر گوشه‌گیری مسخره کرده‌اند می‌گوید. ایا شما به او می‌گویید که باید خودش با تغییر رفتار با آنها کنار بیاید یا اینکه به او قول می‌دهید که دیگر چنین برخوردی را از همکلاسی هایش نمی‌بیند و اشکهایش را پاک می‌کنید؟
اگر پاسخ شما به این دو سؤال گزینه دوم باشد شما نمونه‌ای از پدر و یا مادر مدرن هستید: دوستدار فرزند، محافظ و درگیر مسائل کوچک زندگی او. اما در عین حال بنا به تحقیقاتی که انجام شده، کاری صددرصد اشتباه را در حق فرزندتان انجام می‌دهید حتی اگر به نظرتان رفتار درستی باشد.
در کتاب جدیدی به نام nutureschock که به تازگی در آمریکا به چاپ رسیده است تلاش شده تا به این سؤال بنیادی پاسخ داده شود:
چرا پس از چندین دهه بررسی و آموزش هنوز هم مشکلات اجتماعی فراوانی در مورد کودکان و نوجوانان وجود دارد؟
به عقیده پو برانسون و اشلی مریام نویسندگان این کتاب یکی از دلایل اصلی این موضوع می‌تواند نتیجه منفی استراتژی‌های تربیتی والدین باشد چرا که اصولاً آنها از دانش کافی برای تربیت و یا اموزش کودکشان برخوردار نیستند.
در نقطه مقابل بزرگ کردن کودکان به شیوه ویکتوریایی که طی آن کودکان نادیده گرفته شده و در صورت کج رفتاری به شدت تنیبه می‌شدند، والدین مدرن امروز برای انتقاد و اجرای دیسیپلین در خانواده به شدت تضعیف شده‌اند و این موضوع می‌تواند در بلند مدت به کودک آسیب بزند
. تئوری رایج در بین والدین مدرن این است که باید با تمجید مکرر از فرزندان اعتماد به نفس را در آنها بالا برد و حتی برای زمانی که تکالیف روزانه مدرسه شان را انجام می‌دهند از لفظ «آفرین تو خیلی باهوشی استفاده کرد» تا به این ترتیب زندگی موفق‌تر و شادتر در آینده برای آنها رقم بخورد.
اما تحقیقات جدید در دانشگاه کلمبیا که توسط دکتر کارول وک انجام شده عکس این موضوع را ثابت می‌کندو مشخص شده است این رفتار در کودکان زیر ده سال باعث می‌شود آنها در سنین نوجوانی به نوعی به تمجید و تعریف «اعتیاد» پیدا کنند و نتوانند در برابر حوادث غیرمترقبه و شکست‌های احتمالی در زندگی روزمره واکنش مناسبی داشته باشند. بنا به نظر این پزشک اگر که ما دائماً به فرزندمان بگوییم که چقدر باهوش است تصور می‌کنیم با این گفته او را تشویق می‌کنیم اما در واقع فقط انتظار بیش از حد لازم از زندگی در او ایجاد می‌کنیم.