بنی لم پس از تجربه عکاسی از این شرایط زندگی به نشنال جئوگرافیک گفت: «آن روز من به خانه برگشتم و گریه کردم.
شاید شما فکر کنید چرا باید به آن‌ها توجه کنیم، زیرا این افراد بخشی از زندگی ما نیستند. آن‌ها دقیقا همان افرادی هستند که هر روز به زندگی شما می‌آیند: آن‌ها به عنوان پیشخدمت در رستوران هایی که در آن غذا می‌خورید، نگهبانان مراکز خریدی که در آن‌ها پرسه می‌زنید، یا نظافتچی‌ها و پیک هایی که هرروز از کنارشان در خیابان عبور می‌کنید به شما خدمت می‌کنند.
تنها تفاوت ما با آن‌ها خانه هایمان است. این درخواست کرامت انسانی است. از پخت و پز تا خوابیدن، همه کار‌ها در این فضاهای کوچک انجام می‌شود.» او در مجموعه عکس «به دام افتاده» از این اتاقک‌ها عکاسی کرده است. برای ایجاد این خانه‌های تابوتی، معمولا زمین به صورت غیرقانونی به آپارتمان‌های ۵. ۱ تا ۱۲ متری تبدیل می‌شود. برای مثال، وونگ تاتمینگ ۶۳ ساله که به دلیل اسکلروزیس پاهایش دیگر قادر به رانندگی تاکسی نیست در یک واحد ۲ متری با اجاره ۳۰۷ دلار در ماه زندگی می‌کند.
